در 2 ژوئیه، شش نویسنده و عکاس را فرستادیم تا یک روز معمولی تابستانی بریتانیا را ثبت کنند. چیترا راماسوامی بالا رفت تا به ادینبورگ نگاه کند
تابستان در قله آرتورز سیت درست مانند هر زمان دیگری از سال است: باد و شلوغ . ظهر شنبه بیایید، به نظر می رسد که همه جهان اینجا هستند، طبق فهرست دقیق من، با قوی ترین نمایندگی از ایالات متحده و آلمان. (خوب، استراق سمع.) گروه‌هایی از جوانان با کفش‌های نامناسب گوشی‌ها را بالا نگه می‌دارند، انگار در یک کنسرت هستند و عمل اصلی ادینبورگ و دیدگاه‌های جسورانه‌اش است. سگ ها بینی را به آسمان متغییر و پاهای عقب را به سنگ تراشیده شده در 342 میلیون سال پیش توسط آتش و یخ بالا می برند. در بالای صندلی آرتور، که رابرت لوئیس استیونسون آن را یک تپه به بزرگی اما «کوهی به دلیل طراحی جسورانه‌اش» می‌دانست، به همان اندازه احساس می‌شود که دنیا مثل همیشه است، و همه چیز تغییر کرده است.
بالا: واکرها راه خود را به سمت بالا طی می کنند. عکس بالا: دانش‌آموزان هیا، 23، و زهرا، 22 ساله، که از لندن برای دیدن منظره سفر کردند.
در اوج همه‌گیری، دو سال پیش، این نقطه‌ی برتر اسطوره‌ای، مانند هر جای دیگر، یک شبه خالی شد. به خودش برگشت برای یک بار هم که شده، هیچ مویی از پیکره های مورچه مانند روی سر شیر خفته، همانطور که گاهی اوقات صندلی آرتور توصیف می شود، وجود ندارد. تهی بودن آتشفشان خاموش که در آن پدر زمین شناسی، جیمز هاتون، رخنمونی از سنگ های رگه دار را بررسی کرد و دانش ما از اعماق زمان را به وجود آورد، ناراحت کننده بود. هر شهر نسخه مخصوص به خود را از این تغییرات ناگهانی در چشم انداز داشت، و آنچه را که همه آنها به طور خلاصه در مورد نحوه زندگی ما آشکار کردند. خیلی ها آنقدر ظریف نبودند. در جالاندار هند، آلودگی هوا پاک شد و مردم برای اولین بار پس از 30 سال کوه های هیمالیا را دیدند.
دیو از استرالیا آخرین بار در سال 1993 از صندلی آرتور صعود کرد. او می گوید: «من خیلی بزرگتر از آن زمان هستم، اما همه اینها شبیه به هم هستند».
بنابراین به این معنی است که برای اولین بار در سال‌های اخیر به اینجا برگردم تا روی صندلی آرتور بروم. دیگران هم همین احساس را دارند. در بالای آن، جایی که ستون‌های بزرگ باد هنگام سفر نور شمالی را حمل می‌کنند و پهنه‌های وسیعی از علف‌زار را صاف می‌کنند، در ارتفاع ۲۵۱ متری با چیز کمیاب روبرو می‌شوم: یک ادینبورگر واقعی. به نوعی دیو مک ایون بیش از 50 سال پیش به استرالیا مهاجرت کرد و آخرین بار در سال 1993 با همسر و دخترانش برای دیدار به اینجا صعود کرد. از زمانی که همسرش هشت سال پیش فوت کرد، او مشتاق بازگشت است. او در حالی که کنار هم روی صخره های رو به شمال نشسته ایم، می گوید: «من خیلی خون آلودتر از آن زمان هستم. او دستی روی لیث، لوتیان شرقی، مخروط بی‌عیب قانون برویک، و درخشش تخته سنگی دوردست دریای شمال می‌کشد. "اما همه اینها یکسان به نظر می رسند."
یک ساعت قبل از آن، مقابل کاخ هولیرود، که با سنگ استخراج شده از صخره های پارک ساخته شده بود، شروع کردم، جایی که ملکه پس از جشن سالانه باغ در آن اقامت دارد. در کنار آن، هالیرود جوان‌تر، جایی است که نیکولا استورجن به تازگی پیشنهاد خود را برای برگزاری همه‌پرسی جدید استقلال اعلام کرده است. همه اینها در سایه چشم اندازی که توسط رویدادهای لرزه ای بسیار بیشتر در آغاز دوره کربنیفر شکل گرفته است. اساساً، اگر به دنبال بیانی زمینی از عبارت در مورد تغییر همه چیز و ثابت ماندن همه چیز هستید، این همان است. گویی به نشانه، یک مربی سفید درخشان به داخل پارکینگ می‌رود و جریانی از لوله‌ها با رگال‌های تارتان کامل پیاده می‌شوند و در محوطه کاخ ناپدید می‌شوند.
بالا: جزئیات دست های یک کوهنورد در قله. بالا سمت چپ: زنی برای عکس گرفتن. بالا سمت راست: Radhika Guruju، Srividya Bharath و Reshmi Lisitza، که می گویند برای "جستجوی Camelot" رفته اند.
من این نمایش اسکاتلندی را با سه زن هندی تماشا می کنم. دو نفر از آمریکا، یکی از سنگاپور. رادیکا گوروجو، با اشاره به افسانه (اغلب مورد مناقشه) اطراف تپه، می‌گوید: «آنها به دنبال «کاملوت» هستند. تاکنون سفر آنها در سرزمین افسانه آرتوریان یکی از تاخیرها و لغوها بوده است. علیرغم آمدن دو هفته ای، آنها با چمدان دستی سفر کردند زیرا می ترسیدند چمدان های خود را تحویل بگیرند.
البته اکنون می دانیم که همه چیز به همین شکل باقی نمی ماند. مسیر رادیکال به سمت صندلی آرتور با عبور از صخره‌ای که هاتون را به شکستن مرزهای زمان منتهی می‌کرد ، سال‌ها به دلیل خطر بالای ریزش سنگ "که با تغییر طولانی‌مدت شرایط آب‌وهوا تسریع شده است" بسته شده است. که یک تعبیر مودبانه ادینبورگ برای "اضطراری آب و هوا" است. من مسیر کلاسیک را انتخاب می‌کنم، با خماری راه می‌روم، توریست‌هایی که با کیسه‌های کششی از میان بادی برخورد می‌کنند، دونده‌ها، و والدینی که بچه‌ها را اغوا می‌کنند (و در نهایت حمل می‌کنند). من با افرادی از شیکاگو، مونتانا، سانفرانسیسکو، بارسلونا، کمبریج شایر، ایرلند، و گروهی از پیشاهنگان از بلژیک که یک شبه در اینجا اردو زده اند، ملاقات می کنم، که مجاز نیست، اما دلم نمی خواهد به آنها بگویم. ظاهراً "باد، تاریک و بارانی" بود و آنها "یک قورباغه، یک پرنده بزرگ که ممکن است یک مرغ دریایی باشد و سه سگ" را دیدند.
رابرت ادینبورگ با سگش آلفی
مهم نیست که هر چند وقت یکبار این کار را انجام می دهد، صعود شگفت انگیزی است: سریع، شیب دار، فوراً لذت بخش. گوسفند شکوفا نیست، اما قدردانی – دیدگاهی که از آزادی ناشی از محدودیت، از دست دادن، ترس و انزوا به وجود می‌آید – هوا را زیبا می‌کند. در نزدیکی قله، رابرت دان (یکی دیگر از محلی های کمتر لک شده) و تریر مرزی 12 ساله اش، آلفی را ملاقات می کنم. آنها هر روز از صندلی آرتور بالا می روند. دان توضیح می‌دهد: «روی هر تپه‌ای که باشیم، آنها می‌آیند. در همین حال، صفی از غریبه‌های بین‌المللی توسط آلفی تشکیل می‌شود، سگی که همه می‌خواهند آن را نوازش کنند. دان در حالی که الفی در حال حرکت است تا کف پایش را روی پاهای یکی دیگر از تحسین‌کنندگان پارک کند، قبول می‌کند: «الان سریع نمی‌رویم». ما همیشه برای یک استراحت کوتاه می ایستیم و با همه صحبت می کنیم. اوه، او اینجا را دوست دارد.»
یک پاداش خوب در پایان فرود

source