در میان قتل عام فیلم « رفقای خوب » مارتین اسکورسیزی (1990)، پل سوروینو، بازیگری که در سن 83 سالگی درگذشت، حضور آرامش بخشی داشت. سوروینو، شخصیتی آرامش‌بخش و شبیه به پاندا با چهره‌ای بالش‌دار، نقش پادشاه اوباش پرخاشگر پائولی سیسرو را بازی می‌کرد که به بسیاری از وحشت‌های غرق در خون به نمایش گذاشته شده، چراغ سبز نشان می‌دهد. با این حال، به نظر می‌رسد که صدای آرام‌بخش و حرکات بی‌شتاب او هر گونه نقشی را در این آشفتگی رد می‌کند.
در طول یک طلسم متنعم در زندان، پائولی تیغی به دست می‌گیرد تا دشمنانش را زخمی نکند، بلکه سیر را به ورقه‌های نازک بافتی برش دهد که وقتی با روغن پخته شود، در ماهیتابه مایع می‌شود. او در حال سرو کردن شراب همراه با شام در اتاقش، لباس مجلسی و جوراب به تن دارد. هنری هیل ( ری لیوتا ) با تحسین می گوید: «پائولی ممکن است آهسته حرکت کند. اما فقط به این دلیل بود که پائولی مجبور نبود برای کسی حرکت کند.
اولین برداشت های سوروینو از تصویر مثبت نبود. او در سال 2014 گفت: «فکر می‌کردم بیش از حد خشن، کسل‌کننده است و در آن خسته‌کننده بودم». در نهایت او به خود آمد و به خود گفت: «یک دقیقه صبر کن، فکر می‌کنم به تازگی یک فیلم عالی دیده‌ام و فکر می‌کنم [من] در آن خوب هستم.»
این نقش به حدی او را تعریف کرد که او هدف خود را در زندگی قرار داد "از این تصور که من یک اراذل آهسته حرکت می کنم و پلک های سنگین هستم" مردم را از خود دور کند. شواهد بازی او در نقش هنری کیسینجر در فیلم نیکسون اثر الیور استون (1995) و نقش پدر ژولیت در فیلم دیوانه‌وار و با لباس مدرن باز لورمن رومئو + ژولیت (1996) بود.
اگرچه سوروینو برای بازی در نقش یک گروهبان پلیس نیویورک، فیل سرتا، در سری دوم و سوم قانون و نظم (1991-1992) مورد توجه قرار گرفت، اما سوروینو دقیقاً از خیابان عبور نکرد تا از بازی در نقش کلاهبرداران و اراذل و اوباش خودداری کند. مردان با اسلحه (1996)، ایرلندی را بکش (2011)، که در آن او اوباش واقعی آنتونی "تونی چاق" سالرنو بود، و روزی روزگاری در کوئینز (2013) نمونه کوچکی از پرتره های او از جنایتکار را نشان می دهد. زندگی
پل در نیویورک متولد شد، پسر ماریتا (نی رنزی)، معلم پیانو، و فورتوناتو سوروینو، سرکارگر کارخانه بود. او در دبیرستان لافایت تحصیل کرد و از جوانی به درس آواز پرداخت. او در مکان‌هایی در کوه‌های Catskills، مقصد تعطیلات محبوب نیویورکی‌ها، و در جشن‌های خیریه که در آن‌ها به عنوان Val Sorvino یا Paul de Vere نامیده می‌شد، اجرا کرد. او گفت: «اسم‌ها عاشقانه‌تر از اسم من به نظر می‌رسیدند.
هنگامی که آرزوهایش برای بازیگری برای او مشخص شد، بورسیه تحصیلی آکادمی موسیقی و نمایشنامه آمریکا را دریافت کرد، جایی که زیر نظر سنفورد مایزنر تحصیل کرد. انجام کار روی صحنه سخت بود، اگرچه او تقریباً هفت ماه را در گروه کر باجور موزیکال برادوی در سال 1964 گذراند. او قبل از نوشتن نسخه در یک آژانس تبلیغاتی به عنوان پیشخدمت، معلم بازیگری و فروشنده لغت نامه خانه به خانه کار کرد. همکاران او شامل برادر باربارا استرایسند شلدون بودند.
در سن 30 سالگی، سوروینو کنار رفت تا زندگی خود را وقف بازیگری کند. او به سرعت در نقش‌های کوچک فیلمی از جمله کمدی سیاه پوپا کجاست؟ (1970). او با ستاره آن فیلم، جورج سگال ، در فیلم A Touch of Class (1973) ظاهر شد، که در آن گلندا جکسون برنده اسکار نیز حضور داشت و بعداً با هر دو بازیگر در کمدی رمانتیک دیگری به نام گمشده (1979) همبازی شد.
نقدهای تحسین برانگیز برای اولین نمایش خارج از برادوی فصل ۱۹۷۲ جیسون میلر که برنده پولیتزر آن فصل شد، درباره هم تیمی های بسکتبال دبیرستانی سابق که هر سال برای یادآوری خاطرات ملاقات می کنند، مطرح شد. او ارتباط خود را با این نمایش حفظ کرد و با رابرت میچام و مارتین شین در اقتباس سینمایی در سال 1982 و در کنار گری سینیس و وینسنت دونوفریو در یک نسخه تلویزیونی در سال 1999 که سوروینو کارگردانی کرد، بازی کرد.
از دیگر فیلم‌های او می‌توان به «روز دلفین» مایک نیکولز (1973) و «قمارباز» کارل رایس (1974) اشاره کرد که در آن‌ها او در نقش هیپس، یک کتاب‌فروش دلسوز اوباش، به یاد ماندنی بود. او در فیلم هیجان‌انگیز ویلیام فریدکین به نام Cruising (1980) در نقش کاپیتان پلیسی بازی کرد که یک افسر مخفی (آل پاچینو) را به خرده فرهنگ سادو-مازوخیستی همجنس‌گرایان نیویورک می‌فرستد تا یک قاتل را دستگیر کند.
در Reds (1981)، فیلم وارن بیتی در مورد جان رید روزنامه‌نگار، سوروینو نقش لویی سی فراینا، یکی از اعضای موسس حزب کمونیست آمریکا را بازی کرد. این اولین همکاری او با آن بازیگر-نویسنده-کارگردان بود که برای او در کمیک ماجراجویی شیک دیک تریسی (1990)، طنز سیاسی Bulworth (1998) و کمدی-درام، Rules Don't انتخاب شد. Apply (2016)، با حضور بیتی در نقش هوارد هیوز.
او در ماجراجویی ابرقهرمانی The Rocketeer (1991) و کمدی کریس تاکر/چارلی شین با پول صحبت می کند (1997) بود و به عنوان یک خواننده معتاد به هروئین در The Cooler (2003) به شدت تحسین برانگیز بود. یکی از آخرین نقش های او در نقش رئیس جنایت فرانک کاستلو در سریال تلویزیونی پدرخوانده هارلم (2019-21) بود.
بازیگری تنها بخشی از داستان سوروینو بود. او شاعر، تنور و مجسمه‌ساز بود، و همچنین نویسنده‌ای بود که آثار منتشر شده‌اش عبارتند از: چگونه یک مبتلا به آسم سابق شویم (1985)، که جزئیات استفاده او از تمرین‌های تنفسی برای کمک به مدیریت آسم و کتاب آشپزی پینو، پاستا و مهمانی‌ها را شامل می‌شود. 2017). او همچنین طیف وسیعی از سس های ماکارونی خود را می فروخت.
هنگامی که دخترش میرا برای بازی در فیلم آفرودیت توانا (1995) برنده جایزه اسکار شد، او را به او نسبت داد که "همه آنچه را که در مورد بازیگری می دانم" به او آموخت. پس از اینکه در سال 2017 او ادعا کرد که مورد آزار جنسی قرار گرفته و سپس توسط هاروی واینستین در لیست سیاه قرار گرفته است، سوروینو با عصبانیت ابراز امیدواری کرد که تهیه کننده رسوایی به زندان بیفتد، "زیرا در غیر این صورت، او باید با من ملاقات کند".
سوروینو از همسر سومش، دی دی بنکی، که در سال 2014 با او ازدواج کرد و همچنین میرا و دو فرزند دیگر، آماندا و مایکل، از ازدواج اولش با لورین دیویس که در سال 1988 به طلاق انجامید، به یادگار مانده است. ازدواج دوم با ونسا آریکو نیز در سال 1996 به طلاق انجامید.
پل آنتونی سوروینو، بازیگر، متولد 13 آوریل 1939; در 25 ژوئیه 2022 درگذشت
