مهاجران یک نسل پیش زمین های ارزان قیمت را در مستعمرات بیابانی خریدند با این وعده که آب لوله کشی در راه است
خواکین دوران 25 ساله که در جنوب تگزاس پارو می زند، همیشه به این فکر می کرد که داشتن آب جاری چگونه است. قبل از تولد او، والدین دوران از خوارز، مکزیک، به یک جامعه کوچک به نام کوکران نقل مکان کردند که در شهرستان ال پاسو قرار دارد. آنها امیدوار بودند که محاصره خانواده های آمریکایی مکزیکی مکانی امن برای بزرگ کردن فرزندانشان باشد و مزایایی را ارائه دهد که به راحتی در مکزیک به دست نمی آید.
قطعه زمینی که والدین دوران در تگزاس خریداری کردند، زمانی که در آن ساکن شدند، فاقد آب جاری بود، اما به آنها قول داده شده بود که خدماتشان در راه است – فقط یک یا دو سال دیگر. خانواده به این نتیجه رسیدند که انتظار ارزشمند است و آنها نقشه را خانه خود کردند. در طول روز، مادر دوران، بتن کهنه را از روی بلوک‌های خاکستری که شوهرش از کار ساخت‌وساز از کار تخریب بیرون آورده بود، می‌کشید. آنها در شب خانه خود را از مصالح نجات یافته ساختند.
اکنون، ربع قرن بعد، هنوز آب نرسیده است – برای دوران ها یا برای هر کس دیگری در جامعه خشک و غبارآلود کوکران.
دوران گفت: «والدین من اعتراض می کردند و به جلسات منطقه آب می رفتند. به آنها گفته می شد، "بله، شما به زودی آب را دریافت می کنید." همه این وعده ها اما در نهایت هیچ اتفاقی نمی‌افتد.»
انتظار طولانی ممکن است به پایان برسد.
ساخت خطوط آب مورد نیاز در 7 ژوئیه از طریق همکاری بین گروه غیرانتفاعی حقوق بشر DigDeep ، مقامات محلی و یک سازمان غیرانتفاعی مستقر در تگزاس آغاز شد. پیش بینی می شود این پروژه تا ماه اکتبر تکمیل شود.
اما زمانی که ساکنان کوکران در نهایت آب روان در خانه های خود دریافت کنند، بسیاری از جوامع کوچک و عمدتا لاتین تبار مشابه در امتداد مرز همچنان منتظر خواهند بود.
بر اساس گزارش سال 2015 توسط Rural Community Assistance Partnership، کوکران یکی از بیش از 2000 مستعمره در امتداد مرز ایالات متحده و مکزیک است. حدود 840000 نفر در این مجتمع‌های مسکونی نامرغوب زندگی می‌کنند، از جمله بیش از 134000 نفر که توسط سیستم‌های آب عمومی، تأسیسات تصفیه زباله یا هر دو خدمات ارائه نمی‌دهند. اکثریت قریب به اتفاق ساکنان مستعمرات لاتین تبار هستند. طبق گزارش DigDeep، نزدیک به دو سوم بزرگسالان و 94 درصد از کودکان و نوجوانان ساکن در این جوامع شهروند ایالات متحده هستند.
در بسیاری از موارد، مستعمره‌ها «چاله‌های دونات» غیرقابل جمع‌آوری هستند – جزایر کمیاب که توسط جوامعی احاطه شده‌اند که در آن‌ها آب جاری تمیز بدیهی تلقی می‌شود.
جرج مک‌گرو، مدیرعامل دیگ دیپ، گفت: «برخی از مستعمرات کوچک‌تر هنوز این سرزمین‌های بی‌کسی هستند که خدمات ممکن است فقط چند بلوک با لبه مستعمره فاصله داشته باشند، اما هرگز به آن متصل نشده‌اند. این همان چیزی است که ما به آن «سوراخ دونات» می گوییم. آن‌ها در آنجا می‌نشینند.»
در سال 2021 ، کنگره 30 میلیون دلار به برنامه زیرساختی آب مرزی ایالات متحده و مکزیک در آژانس حفاظت از محیط زیست (EPA) اختصاص داد – بهبودی نسبت به سال‌های اخیر که هنوز در مقایسه با بودجه دهه‌های گذشته کمرنگ است . بودجه کنگره برای برنامه های EPA در مرز بین 100 تا 150 میلیون دلار از سال 1996 تا 2001 به اوج خود رسید، اما تا سال 2014 به 15 میلیون دلار کاهش یافت. دولت ترامپ پیشنهاد حذف بودجه برای برنامه مرزی ایالات متحده و مکزیک را به طور کلی داد.
دوران و خانواده اش یاد گرفته اند که در صحرا بدون آب روان زنده بمانند، اما این کار آسانی نبوده است. آنها قبلاً آب را از خانه خواهرش می بردند، اما پس از خرابی مکرر کامیون آنها شروع به پرداخت هزینه برای تحویل آب غیر شرب کردند. هنگامی که آب کامیون وارد می‌شود، خانواده آن را در یک مخزن 2500 گالنی ذخیره می‌کنند و آن را با کلر تصفیه می‌کنند که امیدوارند باکتری‌های مضر را از بین ببرد.
یک پمپ آب را به داخل لوله هایی که در سرتاسر خانه می گذرد رانده می شود و به خانواده اجازه می دهد آب مورد نیاز برای شستن ظروف، شستشوی توالت و دوش گرفتن را تامین کند. در تابستان حدود 190 دلار در ماه برای تحویل آب خرج می کنند. آنها می گویند که پمپ هر سال بدون نقص خراب می شود و هزینه اضافی ایجاد می کند.
اگر می‌خواهند آب بخورند، دوران‌ها باید به یک کیوسک بروند، جایی که با سکه‌ها پول می‌دهند تا کوزه‌های پنج گالن را پر کنند. خانواده برای شستن لباس‌هایشان از خشکشویی استفاده می‌کنند تا در مصرف آب صرفه‌جویی کنند.
در طول سال ها، بسیاری از ساکنان کوکران را ترک کرده اند. در حالی که جامعه دارای 64 قطعه است، امروزه تنها 23 خانه وجود دارد. همه خواهر و برادرهای دوران دور شده اند و او هم قصد دارد همین کار را انجام دهد.
دوران در یک مرکز بازداشت مهاجرت کار می کند، اما قصد دارد در زمینه اجرای مواد مخدر شغلی را دنبال کند. او ترک خانه را به تعویق انداخته است زیرا نمی‌خواست پدر و مادرش را برای کنار آمدن با کار معمولی آب آوردن تنها بگذارد.
اکنون، با ساخت خط آب در حال انجام، دوران احساس می کند که می تواند به زندگی خود ادامه دهد.
"من خوشحالم که می بینم آنها در نهایت به آن خواهند رسید. راستش فکر نمی‌کردم اتفاقی بیفتد.»
مستعمرات برای اولین بار در دهه های 1970 و 1980 در نتیجه برنامه هایی که برای توانمند ساختن کارگران مکزیکی و آمریکای مرکزی برای کار سخت در مزارع و کارخانه های تولیدی ایالات متحده طراحی شده بود، ظهور کردند. از آنجایی که کارگران توانایی پرداخت هزینه زندگی در مراکز شهری را نداشتند، اغلب قربانی توسعه دهندگان زمین های غارتگر می شدند که قطعات ارزان قیمت را در زمین های توسعه نیافته و نامطلوب در بیابان دستفروشی می کردند.
مک‌گرو گفت: «آنها آن زمین را بسته‌بندی می‌کنند و آن را به‌عنوان «برشی مقرون‌به‌صرفه شما از رویای آمریکایی» تبلیغ می‌کنند. "آنها گاهی می گویند که یک بخش فرعی در چند هفته یا چند ماه خیابان و چراغ و زمین بازی خواهد داشت."
توسعه دهندگان اغلب یک نوع قرارداد غیرقانونی را به صاحبان خانه های مشتاق ارائه می دهند که قبل از امضای سند مستلزم پرداخت ماهانه است. خانواده هایی که یک پرداخت را از دست دادند ممکن است زمین خود را از دست بدهند.
مک گراو گفت: «خوش شانس ها توانستند قراردادهای خود را پرداخت کنند و مالکیت زمین را به دست آورند، اما خدماتی که به آنها وعده داده شده بود هرگز محقق نشد و [سپس] مالکان عمدتا ناپدید شدند.
با شروع در اواخر دهه 1980، قانونگذار تگزاس مجموعه ای از لوایح را برای جلوگیری از چنین اعمال استثماری وضع کرد. برنامه هایی برای خدمت به جوامع در حال مبارزه پدیدار شد. امروزه، بسیاری از مستعمرات بزرگ‌تر در نزدیکی مراکز شهری از خدمات آب و برق برخوردار شده‌اند، اما صدها مورد کوچکتر و دورافتاده‌تر، که هزینه‌های بیشتری برای خدمات رسانی دارند، پشت سر گذاشته شده‌اند.
مک گراو می گوید: «کوکران مانند پوستری است که چرا این مشکل وجود دارد و چه اتفاقی می افتد. واقعاً، این تلاقی کنترل‌های ضعیف توسعه اقتصادی و نژادپرستی ساختاری است.»
مک گراو اضافه می کند که سایر جوامع به حاشیه رانده شده در سراسر ایالات متحده به طور فزاینده ای با مشکلات کمبود آب مشابهی روبرو هستند.
آخرین گزارش سالانه آب DigDeep نشان می دهد که تعداد آمریکایی هایی که آب جاری یا سرویس بهداشتی مناسب ندارند در حال افزایش است. بیش از 2.2 میلیون نفر است. مک‌گراو گفت که این شامل گروه‌های محروم، مانند کسانی که در مستعمره‌ها هستند یا افرادی که در مناطق رزرو شده زندگی می‌کنند، و همچنین تعداد فزاینده‌ای از جوامع متاثر از تغییرات آب و هوایی و تغییرات اقتصادی است.
مردم در این جوامع برای تامین آب به استراتژی های مختلفی متوسل می شوند. مک گراو گفت: «هر طور که بتوانید آن را دریافت خواهید کرد. «اگر ماشین دارید، ممکن است برای تهیه آن رانندگی کنید. اگر این کار را نکنید، ممکن است سوار شوید. اگر سواری پیدا نکردید، ممکن است سوار اسب شوید یا پیاده روی کنید. اگر به هیچ یک از آن چیزها دسترسی ندارید، ممکن است سعی کنید یک منبع سطحی پیدا کنید، حتی اگر کثیف باشد.
بحران آب و هوا منابع آب سطحی را کمتر قابل اعتماد کرده است، سیل را در زمینی که بسیاری از مستعمرات در آن قرار دارند بدتر کرده است، و نگرانی هایی را در مورد آتش سوزی هایی که ساکنان نمی توانند خاموش کنند، ایجاد کرده است.
دوران گفت: «چند بار که در نزدیکی خانه‌مان آتش‌سوزی شده بود، نگران بودیم. "یک ماشین آتش نشانی می تواند وارد شود، اما اگر هیچ شیر آتش نشانی در این نزدیکی وجود نداشته باشد، آنها چه کار می کنند؟"
عدم دسترسی به آب همچنین ساکنان را در برابر بیماری های ناشی از آب، دیابت ناشی از نوشیدن نوشیدنی های شیرین به جای آب، و اضطراب و افسردگی آسیب پذیر می کند.
مک گرو گفت: «کوکران دیگر آن چیزی نیست که برای اولین بار در اواسط دهه 80 بسته شد، جامعه ای متشکل از ده ها خانواده که برای ساختن رویای آمریکایی با هیجان و امید فراوان دور هم جمع شده بودند. اکنون اینجا جایی است که مردم احساس می‌کنند در آن گیر کرده‌اند و اگر بتوانند آنجا را ترک می‌کنند.»
DigDeep هزینه های اتصال خانه های کوکران به سیستم های آب و فاضلاب، قرار دادن متر و شیر آب را پوشش می دهد، در حالی که شهرستان ال پاسو هزینه های سایر خدمات را پوشش می دهد.
چیلتون تیپین، دانشجوی فارغ التحصیل مردم شناسی فرهنگی در دانشگاه کلرادو، بولدر، که تحقیقی در این زمینه انجام داده است، می گوید: «اگر در وسط یک شهر زندگی می کنید، این چیزی نیست که زیاد به آن فکر کنید یا فرصتی برای دیدن آن داشته باشید. کوکران.
تیپین گفت: «آنچه که آنها نیاز داشتند و می خواستند، عزت و احترام بود، انسانیت اولیه که همراه با گنجاندن در زیرساخت های اجتماعی است. «همه این شهرهای مرزی رشد جمعیت رو به افزایشی پیش‌بینی می‌کنند، با این حال بودجه با نسبت معکوس به آن می‌رسد. فکر می‌کنم این دستوری برای سختی‌ها و مشکلات بیشتر در آینده است.»
این داستان با همکاری The New Lede ، یک ابتکار روزنامه نگاری کارگروه محیط زیست منتشر شده است.

source