امسال هم روز خبرنگار را سپری کردیم و دلمان را به پیام‌های تبریک و شادباش خوش کردیم و حالا با گذشت چند روز از این مناسبت، از چند سینماگری که در حرفه روزنامه‌نگاری در سال‌های دور و نزدیک مشغول کار بودند، پرسیدیم که «اگر در این روزگار، خبرنگار سینمایی بودید چه سوژه‌ای را دنبال می‌کردید و برای شما چه موضوعی اولویت داشت!؟»
خبرنگار سینمایی ایسنا این موضوع را با فریدون جیرانی، رسول صدرعاملی، مسعود ده‌نمکی و سید غلامرضا موسوی که سابقه مطبوعاتی دارند مطرح کرد و از آنها خواست که به این سوال پاسخ بدهند.
فریدون جیرانی کارگردان و روزنامه‌نگار در پاسخ به سوال ایسنا درباره اینکه اگر این روزها در بخش سینما خبرنگار بودید؛ چه سوژه‌ای را دنبال می‌کردید؟ گفت: «من اگر خبرنگار بودم، بدون تامل در گزارشی «سند ملی سینما» را که اخیرا چالش‌برانگیز شده است، تحلیل می‌کردم و می‌نوشتم ملی یعنی ملت و ملت یعنی تمام مردم کشور که تفکرات مختلف دارند.
می‌نوشتم وقتی سندی می‌تواند ملی نامیده شود که تفاهم ملی ایجاد کند؛ تفاهم بین تفکرات مختلف داخل سینما و می‌نوشتم با تجربه انتخابات اخیر که مشخص شد ۱۷ میلیون خواهان تغییر رویکردهای چند سال گذشته هستند و عده بیشتری به دلایل مختلف حضور نداشتن، همه نشان دهنده تضارب آرا است و با چنین چشم‌اندازی رسیدن به سندی که در سینما ملی نامیده شود، بسیار دشوار است.
و از صاحبان تفکری که این سند را نوشته‌اند، می‌خواستم که این سند را پس بگیرند و واژه ملی را برای پیروان یک تفکر که پایگاه اجتماعی گسترده‌ای ندارند، به کار نبرند.»
مسعود ده‌نمکی کارگردان و روزنامه‌نگار هم اولویت مورد بررسی یک روزنامه‌نگار سینمایی را در این روزگار اینگونه برشمرد و گفت: «به نظرم اقتصاد سینما و هزینه بالای تولید و عدم نظارت بر آن که باعث نابودی بخش خصوصی و تولید فیلم در ژانرهای گوناگون می‌شود، مهم‌ترین موضوعی است که باید پیگیری شود و مجامع صنفی باید در مورد این مسئله نگران باشند.
بررسی وضعیت اقتصاد سینما و هزینه غیرمتعارف تولید بسیار اهمیت دارد. در حال حاضر یک فیلم متوسط آپارتمانی بین ۳۰ تا ۴۰ میلیارد تومان خرج تولید دارد و برای اینکه پول آن برگردد باید بین ۱۰۰ تا ۱۲۰ میلیون تومان بفروشد، کدام فیلم چنین امکانی را پیدا می‌کند؟ فیلمهای دولتی و «خصولتی» شاید برای برگشت سرمایه مشکل نداشته باشند اما با این وضعیت سینمای مستقل نابود می‌شود.
من تمام فیلمهای خود را در بخش خصوصی با سرمایه شخصی ساختم و با یک، دو یا سه میلیارد تومان می‌شد آنها را ساخت اما الان با هزینه ۱۰ برابری تولید بخاطر دستمزدهای غیرمتعارف در پلتفرم‌ها و غیره دیگر امکان آن نیست. در این شرایط سینما به مرگی خاموش دچار شده که کسی آن را ابراز نمی‌کند و همه فکر می‌کنند با رفتن و آمدن مدیریت‌ها مسئله حل می‌شود یا اینکه تصور می‌کنند با کاتالیزور و دوپینگ می‌توانند این سینما را زنده نگه دارند. سینما به سمت تک ژانری و کمدی می‌رود ولی همین تک ژانری کمدی هم بالاخره دل مردم را می‌زند.
الان بسیاری از عوامل سینما در پلتفرم‌ها کار می‌کنند و هنوز درگیر این ماجرا نیستند که چه بلایی سر سینما می‌آید. این بلا بر سر تلویزیون هم آمده و با هزینه بالای تولید و دستمزدی که در پلتفرم‌ها و سینما پرداخت می‌شود، عوامل و بازیگران کمتر رغبت کنند با دستمزدهای تلویزیون کار کنند.»
سید غلامرضا موسوی تهیه‌کننده و روزنامه‌نگار نیز، سوژه مورد نظرش را در تک جمله‌ای با این عنوان که وزارت ارشاد چرا بدون نظر قوه قضاییه در برخی موارد برای هنرمندان تصمیم‌گیری می‌کند؟ مطرح کرد.
رسول صدرعاملی فیلم‌ساز و روزنامه‌نگار هم در پاسخ به سوال ایسنا که پرسیدیم اگر در این روزگار خبرنگار سینمایی بودید چه سوژه‌ای را پیگیری می‌کردید، گفت: قصه‌ها و فیلمهای ساخته نشده در این سالها و بازیگران به بازی گرفته نشده همین سالها را پیگیری می‌کردم.
خبرنگاران سینمایی ایسنا این سوژه‌ها را در کنار سوژه‌هایی که دغدغه هر روزه در عالم سینماست، در نظر می‌گیرند و امیدواریم بتوانیم در ماه‌های آینده به رسالت حرفه‌ای خودمان بیش از پیش عمل کنیم.
انتهای پیام
source